Featured Story: Krislam

Ni: Liwaway Mandirigma

“Score ka Sir?” sa pagsasalaysay ng aking kaibigan habang nginangatngat ko ang nalalabing butil ng pakwan. “Bakit tita, mukha naba akong adik?” Sa paghihimotok nya.

Ito ang kanyang naging karanasan sa purok Krislam. Isang lugar na naging bantog hindi dahil sa kagandahan ng lugar kundi dahil sa pinakakilalang source ng tinatawag nilang “bato” o “shabu”. Madalian lamang daw kung gusto mong tumira dito.

Malawakan ang kalakaran ng “bato” sa lugar na ito. Ibat-ibang magagarang sasakyan ang bigla nalang sumusulpot at umaalis. Kahit bata ginagamit na rin upang magbenta nito. Nakakatakot isipin na sa di kalaunan magiging “family enterprise” na rin ito.

Habang pinapakinggan ko ang ibat-ibang mensahe ng mga invited speakers di ko lubos maisip na sa gitna ng mga nakaunipormeng mga pulis at sundalo nakakubli ang inosenteng mundo ng mga kabataan na naghihintay ng lugaw at libreng tsinelas. Masasayang tawanan at pag-aasam na matapos na sana ang litanya ng mga nagsasalita sa launching ng Task Force Krislam upang matikman na ang mainit na aroz caldo at maisuot na ang mga bagong tsinelas. 
Habang pilit kinukunan ng lente ng aking hawak na kamera ang kabuoan ng programa para sa paglulunsad ng Task Force Krislam, mga ngiti at kislap sa mga mata ng mga bata sa Krislam ang naging interes ko. Mga ngiti at malulutong na tawanan na tila musika na pumukaw sa aking karinlan.

Ilang taon na rin ang lumipas. Di ko mawari kong pano ko nalampasan    ang karanasang yun. Karanasan na naging tulay ko sa pagkamit ng        tunay na kalayaan.

Kalayaan na makita ko ang aking kaibigang ngumingiti sa gitna ng          mapait na hamon ng buhay.  Kumusta na kaya siya? Saan na kaya si           “Angeline”       ngayon? Isang inosenteng bata na sa murang edad             nakaranas ng pang-aapi at pang-aabuso sa isang tinatawag nilang         “drug lord”.

Habang papalapit ang paghuhukom lalong bumabagal. Tumatagal.       Nakakabagot. Nakakainis at nakakatakot ang pag-aantay. Sa aking       pag-aabang sa kaso minsan naisip ko, dito sa bayan natin pagmapera     ka, nasa panig mo ang batas. Ilang gabi ba kaming nagkakasama ni       Angeline? Lumalabas ng bahay na may takip ang ulo at mukha.        Nakikibaka sa daanan upang kunin ang simpatiya at suporta ng mga             tao. Gumulong ang kasong rape na isinampa ng korte sa ‘drug lord’ o     mas mainam gamitin ang salitang rapist. Sa wakas lumabas din ang hatol       kasabay nito ang warrant of arrest.

Napukaw lamang ang aking pagmumuni-muni ng bigla nalang nagsigawan ang mga bata. Nagsisiksikan at nag-uunahan sa linya para sa isang baso ng mainit na aroz-caldo.

Sana araw-araw launching nalang. Sana parating may mainit na aroz caldo at bagong tsinelas upang sa araw-araw malulutong na tawanan ng mga paslit ang maririnig ko sa Krislam at hindi puro “shabu” at patayan.

Ilan na nga ba ang populasyon ng mga batang paslit sa Krislam? Dalawang libo? Tatlo? Apat?. Marami nga. Marami na nga na ang kinabukasan ay nasa bingit ng pagkasira. Ayokong isipin na sa darating na panahon, sa Krislam puro addict ng shabu ang mga future liders. Na ang pagkitil ng buhay ay isang normal na lamang na gawain. At ang pinakaayokong isipin na sa edad na lima o anim ay addict na sa lugar na kung tawagin nila ay Krislam.